Suyun Öte Yanı

dedim ki; şizofren korku neyi kurtarır?
-şimdi sanat adına soruya döndü söz-

(Suyu Geçmek:
Mavera ün nehir’in salcısı, yine Afyonsuyu’ndan yarı perdelenmiş bakışla, sordu. aklında tutamadığı için rahat on’lamıştı sorusunu.
– neden kıyıyı izliyorsun? sudan mı korkuyorsun?
canı sıkılan atlı, salcıyı kulağından kendine doğru çekti ve içine fısıldadı.
– unutma, Türk’ün geçtiği yerden Atının ve Öfkesinin Gölgesi de geçer.
salcı bildi – bileli aklının her yerinde gezen, [bilmeyenlerin karanlık dağlar dediği, üzerinde yaşayanlara step yurdu olan] Yecüc – Mecüc Efsanesi’nin korkusu ve duyduğu sözle aklı yıldırımlarla büyürken içi küçüldü, sarsıldı aydı, salını suya vurdu.
– yine biri zor ölüme gidiyor, yardım etmek gerek,
sözleri mırıltı ile dökülürken atlının dudaklarından, eli ok ve sadağına gitti. hava fırtınalı ve sağanaktı. yeniden Nuh Zamanı’na girmişti an. bu şartlarda sudan olacaktı sonu. salın ipi kopup azgın dalgalarla ölüme doğru sürüklenirken, salcı göğsüne saplanan okla tutunduğu yerden ayrılıp suya süzüldü… yüreğinde ve aklında korkular doğuran o söz yıldırımlarla kulağında çınlıyordu…
– … atının ve öfkesinin gölgesi de geçer.)

günsonukendineatlaslaryapan Hüseyin Ferhad’a…