Şiir,  Sosyoloji,  Tarih,  Toplum

Öylesine…

Ben… Ben…

Galiba artık eski ben değilim.

Zevklerim, renklerim, gülüşlerim, duruşum mu değişti ne?

Ağlamak, ağlamaklı olmak artık mizacım…

Ruhum artık sadece bundan besleniyor.

Onsuz olamıyorum, duramıyorum.

Kederlenmem gerek, böğrüme bir yumruk yemiş gibi…

İçin için ağlamam gerek, boğazım düğüm düğüm…

Yok arkadaş, Atatürk aklıma geliyor gözler dolu…

Aşık Veysel’i dinliyorum gözler dolu…

Anamı, çocuklarımı düşünüyorum yine aynı…

Bugün öğrencileri hırpalayan müdür mesela beni besleyen…

Küçücük kızların başını örtüp onları sömüren zihniyet mesela…

Çorlu tren kazasında evlatlarını, yakınlarını yitirenler,

Köprüde boğazı kesilen evlatlar…

Katledilen Uygur Türkleri mesela…

Derdim, İstanbul kanalı hiç değil, mesela…

Bugün Asteğmen Kubilay günü benim için…

Cumhuriyet şehidim benim…

Sana nasıl kıymışlar…

İnsan olamazdı elbet onlar…

Ama insan kılıklıydılar ya!

İnsanlığımdan utandım.

Siz de fikrinizi söyleyin!