14 Mart Tıp Bayramına; Şair Selamlaması

Öncelikle son yılların en büyük mücadele ruhuna tanık olduğumuz, tıbbiyenin yeniden uyanışını, hekimlerin seslerini daha iyi ve yaşanılabilir yarınlar için yükselttiği, ancak hekimliğin en zor dönemlerinden geçtiği bir dönemde, 14 Mart tıp bayramımızı ve büyük beyaz görevi kutluyor, hepinizi saygıyla selamlıyorum.

Bu yazımda ileteceğim (benim de naçizane aralarında bulunduğum) birkaç doktor şairden dizeleri;

Pandeminin ağır yükü omuzlarına bırakılmış olup, bu süreçte yaşamını yitiren meslektaşlarıma, Görevi başında katledilen meslektaşlarıma, görevlerinden haksızca mahrum edilen meslektaşlarıma ve dün Taksim’de kabul edilemez bir muamele yapılan 89 yaşındaki meslek büyüğüm Dr. Erdinç Köksal başta olmak üzere, beyaz önlüğün lekelenmemesi için mücadele eden tüm meslektaşlarıma ithaf ediyorum.

‘’yahut kocaman gözlüklerin,

beyaz gömleğinle bir laboratuvarda

insanlar için ölebileceksin,

hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,

hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,

hem de en güzel en gerçek şeyin

yaşamak olduğunu bildiğin halde.‘’

Derken Nazım Hikmet bunları kastetmemişti. Öldürülmeyi değil, yaşamını insan hayatına adamayı, hakkıyla, hakkımızla yapmayı kastetmişti olsa olsa… ve demişti ki;

“Sana düşman, bana düşman, düşünen insana düşman!

Vatan ki; bu insanların evidir. Sevgilim, onlar vatana düşman.”

Hasan Hüseyin’in dizeleriyle tanımlamak gerek saldıran bu kör karanlığı;

‘’Yüzleri yıkanmamış bu çocukların

Açılmamış gözleri aydınlıklara

Tabanca, zincir, muşta

Bilmemişler bundan başka, tanımamışlar…

Ağaç görmüş, yakmışlar

Kanat görmüş, kırmışlar

Şimdi de düşmüşler insan izine

Nerede insan, nerede ışık, vurmuşlar…

Bilmiyorlar ipler kimin elinde

Kim oynatır bu kuklayı bildikleri yok

Cepte mangır, elde silah

Vuruyorlar, yarın için çırpınanları

Vuruyorlar, vurur gibi açlığı

Vuruyorlar, vurur gibi yokluğu

Vuruyorlar kendi kardeşlerini…

Yüzleri yıkanmamış bu çocukların

Açılmamış gözleri aydınlığa…”

Yoksa Dr. Şair Ceyhun Atuf Kansu’nun deyimiyle;

“Kim istemez ki, yaşaması tam yaşama olsun.

Gündüzleyin bütün yaşayanlar için bir çalışma,

Aşk ve huzurda sofraya kalsın, akşama…”

Ama öyle miyiz? Soralım şaire;

“sevmeyi unutmuşsunuz kardeşler

yalan her şey gibi

aşklarınız da.

yaşamı ölüm

diye anlatıyorlar size

yalanı gerçek diye

ne leylakların tomurundan haberiniz var

ne önünüzden

kara bir tabut

gibi geçen geceden.

sevmeyi unutmuşsunuz kardeşler

yalan aşklarınız

da.”

Diyerek “yalanın hükümranlığını” vuruyor yüzümüze, Sivas’ta yakılan Dr. Şair Behçet Aysan ve güzel bir dünya geleceğine inançla, kederin atlasında ilerler ve şiirin, kardeşliğin, barışın, eşitliğin şarkısını söylemeye devam eder, yarının umudunu eksik etmeyelim diye;

“bilirim yarın diye bir şey var

çeliğin su katılmamış yanı

ırmakların geçilecek, fırtınaların

dinecek

bir yanı var

ömrümüzün

belki bir gün gülecek.

selam verip

selam alacak

barışa kardeşliğe

hep tok yatan

çocuklar görecek

el ele

aşklar, omuz omuza

dostluklar

ne dikenli teller olacak

ne tanklar tüfekler

ne tüberküloz kalacak

ne lösemi

ne işsizlik / ne banka /ne borsa

süt gibi duru ve ak

ekmek gibi sıcak

bizim de / bizim de

günlerimiz olacak.

güle değecek

kuşların kanadı

ve kuşlar sırtlarında

gül taşıyacak

kardeşlerim koşar adım

moraran beyazla

zincirlerimizle

yaralarımızla

ırmakların geçilecek, fırtınaların

dinecek bir yanı var

ömrümüzün

belki bir gün gülecek.”

Evet, gün gelecek, kolay ve kendiliğinden gelmeyecek ama. Biz bu ülkenin aklıselim genç hekimleriyiz. Takım elbiseden evvel beyaz önlüğü layık yerde tutacağız. Kravattan üstün stetoskoplarımızı, bütün koltuk ve makamlardan önce hekimliğimizi.

“Sabredin göğe çok bulaşmış

Yokluğumuzun izi

Sileceğiz karasını gökyüzünün

Sınır koymaksızın yeryüzüne

Beyaz önlüklerimizle…”

Bu ülkeyi, insanını ayrımsız sevmeye, yaşatmaya ve onurumuzla yaşamaya devam edeceğiz.

Bugün gelecek ve yaşam kaygısı içindeki hekimlerle beraber, ‘’Ananızı, babanızı tedavi ettik biz. Yapmayın, Allah aşkına’’ diyen 89 yaşında, ülkenin yarını için çırpınan hocalarımızla;

Koltuklarına sıkıca yapışanları, saldıranları ve susanları da unutmayacağız.

Ve güzel güneşli günler gelir mi bilinmez ama son olarak dediği gibi şairin;