Deneme,  Tartışma,  Toplum

Hamdan Abim ve Ben

8 kardeşiz onlardan en iyi anlaştığım Hamdan abim; benden tam tamına 11 ay büyük ikiz gibi büyümüşüz.
Benden neler çekmedi ki.
3 yaşlarında idim sanırım annem düğüne almıştı bizleri.
Düğündeki davul sesi kulağımda halen. Annem bir yandan davul sesine alkış tutuyor, diger yandan gözü bizde beni de kucağına aldı sonra; çok mutlu olduğumu hissetmiştim ve annemin kucağındaydım, annem davul sesine oynuyor ne güzeldi .
A o da ne..! Annem beni kucağından indirmesin mi?!.
Sarı saçlı ve ben yaşlarda bir velet hem de annemin kucağında.
Kim ki o? Suratımı astım, ağlamaya başladım, mızmızlık etmeler… Annemin eteğini çekiştirmeler yok. Annem, halen o sarı kafalı çocuğu kucağından indirmiyor. Gayet de mutlu annem alkış gülücük kucağında o sarı saçlı. Gözümü kırpmadan onlara bakıyorum tabi.
Düğün bitti, oh sonunda;
_ Hadi Anne onu yere bırak beni taşı dermişcesine, annemin suratına baktım anlamadı.
Onu kucaktan indirmeden benim elimden tutup düğün evine geçtik. Yemekler kurulmuş masada neler yok ki. Bir sürü amca, teyze, abla beni taşımak yemek yedirmek istediler. Tabiki annemi bırakmazdım o çocuğa kimseye gitmedim. Yüzümü iki yana sallayıp ve asıp kimsenin kucağına gitmedim.
Gözüm annemin kucağında ki onda!
Ben sandalyede o sarı kafa annemin kucağında benim surat asık, kim bu annemi benden alan kim?!. 🙁
O yaşta çok kıskandım. Ve o sarı kafadan hep nefret ettim. Nefret neyse o yaşlarda… 🙂
Bunu kimseye anlatmadım, ama hep içimde ukte kaldı.
Ama, o sarı saçlı çocuğu hiç unutmadım. Nasıl unuturum, annem beni yere koyup onu saatlerce kucağına aldı.
Aradan yıllar geçti. Bir gün annem, eski resimleri albümleri çıkardı ve izlemeye başladık. Siyah beyaz bir sürü fotoğraf keyifle izleyip arada anneme sorular soruyorduk.
Bir resim dikkatimi çekti. Hemen elime alıp inceledim.
O sarı kafa, evet oydu!
Heyecanla;
_Anne hemen bana bunun kim olduğunu söyler misin?
Annem gülerek;
_Neden?
_Önemli anne ben bundan nefret ediyorum
Annem şokla, ‘kızım bu Hamdan abin’ demez mi,
Bu kez şok bende. O yaşlarda abim olduğunu algılamamamışım, kim olduğunu da bilmeden! 🙂
Ve anlattım nasıl kıskandığımı, ona nefretle öfke duyduğumu, kardeşlerim, annem, babam o kadar güldüler ki alay konusu da oldum ama olsun. 🙂
O yaşlarda kıskançlık nefret ah ben..!
to be continued…

Berrak duru olmalı insanın içi..

Siz de fikrinizi söyleyin!